Resztę ludzi zwykle powiadamiano ustnie używając gońców i heroldów. W kulturze wiejskiej przyszła mężatka zapraszała na zamążpójście i wesele osobiście. Wieloletni monopol klas wyższych w tworzeniu zaproszeń ślubnych sprawił, że do dziś dnia istnieją pewne określone reguły ich tworzenia.
Powszechnie wiadome jest, że język francuski przez trzy wieki (właściwie od czasów panowania Ludwika XIV) używany był chętnie przez elity. Szlachta ówczesnego świata posługiwała się nim biegle, tak jak kiedyś łaciną. Francuski wpasował się do wielu sfer życia, w tym do kontaktów dyplomatycznych i sztuki pisania listów. Dlatego trudno się dziwić, że do teraz na zaproszeniu ślubnym kaligrafuje się na końcu skrót: R. S. V. P.. Często ludzie nie zdają sobie sprawy, cóż ten skrót oznacza i po co się go tam zapisuje. Wszystkim dociekliwym rozjaśniam: oznacza on francuski zwrot „respondez s’il vous plait”, czyli „proszę odpowiedzieć”. Obok wypada zamieścić dane kontaktowe, których zaproszona osoba użyje, by zaakceptować lub odrzucić zaproszenie.
Intryguje Cię, jakie są moje źródła? Zatem chcę zaprosić Cię, abyś zajrzał na moją inną witrynę. Tam znajdziesz odpowiedzi na wszystkie pytania.
Często jednak odchodzi się od tej zasady, stosując mniej formalne zwroty pierwszoosobowe („Serdecznie zapraszamy” itp.). Do ogólnie przyjętych norm zalicza się również stosowne wyprzedzenie – zaproszenia na ślub należy dostarczyć na 60-90 dni przed jego datą. Wypada nie zapomnieć również o bezbłędnej gramatyce, ortografii i długości informacji. Dobrze napisana karta z tekstem powinna być krótka i rzeczowa. Od strony estetyki od lat przeważa moda, by kreację jej powierzać pracowniom artystycznym. Dzięki temu każde zaproszenie na ślub (sprawdź piękne kartki na ślub) stanie się wyjątkowym dziełem sztuki.
